تجارب دانشجویان پرستاری از آموزش بالینی اثربخش

زمینه و هدف: امروزه اهمیت آموزش دانشجویان پرستاری در آماده کردن آنان برای انتقال به نقش حرفه ای خود به طور وسیعی شناخته شده و در این راستا بیش از پیش، بر اثربخشی آموزش بالینی با محوریت دانشجویان پرستاری تأکید شده است. برنامه ریزی موفقیت آمیز برای برآوردن ضروریات و اصلاح نواقص مربوط به آموزش بالینی، مستلزم کسب شناخت عمیق نسبت به تجارب واقعی دانشجویان (مخاطبین اصلی برنامه های آموزشی) می باشد. مواد و روش ها: در این پژوهش از رویکرد پدیدارشناسی استفاده شده است. شرکت کنندگان از میان دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انتخاب شدند که حداقل یک دوره کارآموزی برای یکی از دروس عملی را سپری کرده بودند. نمونه گیری به روش مبتنی بر هدف، متشکل از 12 دانشجوی پرستاری، انجام گرفت و اطلاعات از طریق مصاحبه عمیق با شرکت کنندگان جمع آوری گردید. روش تجزیه و تحلیل کلایزی راهنمای فعالیت های ضروری پژوهشگران در این مطالعه بود. روایی و پایایی مطالعه حاضر، ریشه در چهار محور (ارزش واقعی، کاربردی بودن، تداوم و مبتنی بر واقعیت بودن) دارد که توسط گوبا و لینکلن پیشنهاد شده است. یافته ها: متن مصاحبه های استخراج شده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و کدهای مفهومی از آن استخراج و سپس کدها به سه مفهوم اصلی و زیر مفهوم های مربوطه دسته بندی شدند که عبارتند از: (1) محیط، (2) آمادگی، دانش و مهارت پیش نیاز، مهارت های پرسش و برقراری ارتباط (3) عوامل مربوط به مربی (ویژگی های شخصیتی و رفتاری و مهارت مربی). نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان داد که تحت برخی شرایط و موقعیت ها، فرآیند آموزش و یادگیری بالینی تسریع شده و نیز با کیفیت بیشتری پیش می رود. از جمله این که دانشجویان می بایست قبل از ورود به محیط بالین، آمادگی های علمی لازم را کسب کرده و نیز در جهت پذیرش نقش های اجتماعی در حرفه خود مهارت کافی داشته باشند. همچنین فراهم بودن محیطی که امکانات و فرصت های یادگیری متنوع و لازم را در اختیار دانشجویان گذاشته و بتواند پاسخگوی نیازهای یادگیری آنان باشد، تجربه مبنی بر احساس کفایت و شایستگی حرفه ای را با سهولت بیشتری پیش روی می گذارد و در این راستا تجربه، مهارت و نقش حمایتی مربی بسیار برجسته تر است. انجام پژوهش های آتی و بررسی های بیشتر در رابطه با هر یک از مفاهیم به دست آمده در این پژوهش پیشنهاد شده است.